Pan Doktor

Tak się złożyło, że muszę o Nim wreszcie więcej napisać, chociażby z tego powodu, iż kiedyś jeden z moich trójmiejskich czytelników był uprzejmy wyrazić zdziwienie słowami:

- To Pan Doktor naprawdę istnieje?! Sądziłem, że go wymyśliłaś.

No, fakt. Gdyby nie to, że jeszcze dziś w południe z nim rozmawiałam, to sama bym sądziła, że go wymyśliłam, bo takich ludzi to raczej nie ma...

Pan Doktor z wieku mógłby być moim dziadkiem nawet (gdyby wcześnie zaczął), a jednak jest to człowiek na wskroś współczesny. Mając przeogromne doświadczenie w swojej specjalności i sławę na całą cywilizowaną Europę oraz trochę emiratów, jest jednocześnie skromny, przystępny, dobry taki zwyczajnie...

Nie zapomnę nigdy rozmowy sprzed roku, bo to prawie kabaret (cytaty niemal dosłowne, zero redakcji):

- Panie Doktorze... Hmmm... Wychodzę za mąż..

- O, gratuluję pani Qilio!

- Mój mąż tu zamieszka...

- To chyba oczywiste, prawda?

- Tylko wie Pan... Hmmm, jest... hmmm, no jest jeden problem...

- O, a jaki?

- No taki poważny...

- To co, on jest czarny?!

- Nie, nie, Panie Doktorze... Gorzej.

- Żółty?!

- Gorzej...

- To znaczy? No niech pani wreszcie powie!

- Między nami jest... No, ogromna różnica wieku.

Doktor patrzy mi w oczy i wydaje głębokie westchnienie ulgi, a następnie wybucha śmiechem.

- No wie pani! I to jest problem?! Gratuluje tym bardziej!

No, i to jest właśnie cały doktor :) Który pozwolił na szopa, ale uznał, że Franz jest też OK, póki nie zamierza demolować jego gabinetu. Który z wojaży przywozi nam prezenty. Który zawsze ma dobre słowo dla nas i cierpliwość jak dla własnych dzieci.

Panie Doktorze, mieszkam tu od półtora roku i wcale mi się nie spieszy do własnego mieszkania, choć kiedyś spieszyło mi się bardzo :)